Geçenlerde bir üniversitede seminerdeyim. Yine yaşama dair hikayelerimi paylaşıyorum.
Gencecik gözler izliyor beni, biri hariç..
En ön sırada oturuyor. Yaşı belli ki 70’e yakın.
Kalın camlı gözlüklerinin arkasında merakla beni izlediğini fark ediyorum.
Ben anlattıkça notlar alıyor kendince. Üniversitedeki hocalardan biri sanıyorum..
Arada sorular sorarım dinleyicilere. Ona dönüyorum, Hocam, diyorum. “Siz ne dersiniz?”
Ah be yavrum daha hoca değilim, olmaya geldim. 70’imde üniversite sınavını kazandım. Öğrenciyim ben, diyor..
Hayranlık ve şaşkınlık arasında kalakalıyorum o an.
Çıkışta yanına gidiyorum. Son senesi edebiyat fakültesinde..
71 yaşında, adı Tahsin.
Hayatı boyunca edebiyat öğretmeni olmak istemiş, olacakmış da. Torunlar gülüyormuş haline.
Eyvallah, diyormuş. Aman be kızım bir daha mı geleceğim dünyaya, diyor. Ellerine yapışıyorum.
Öyküsünü yazmak için izin alıp ayrılıyorum yanından.
Sıkça duyuyoruz benzer örnekleri ama canlısını görmek içimi taşırıyor. Şükrediyorum.
Eve dönerken gözlerim dolu dolu.. Dilime bir şarkı takılıyor. Nereden aklıma geldiğini biliyorum:
“Benim hala umudum var
Seviyorlar bazen soruyorlar
Hayran hayran seyret ister katıl ister vazgeç
Güzel günler bizi bekler
Eyvallah dersin olur biter”
Umut dolu bir hafta sonu olsun hepimize 🍀🙏