Bir dönem kendime yaptığım en büyük haksızlıklardan biri “sürekli motive olmaya” çalışmaktı.
Kişisel gelişim kitapları, eğitimler, gaza getirici filmler, kendime kurduğum cümleler: “Hadi gülümse ve devam et kızım” gibi gibi ☺️☺️
Çok motive hissettiğimde büyük hedefler koyardım. Her gün gülümseyeceğim, kimseyi takmayacağım, 10 sayfa yazı yazacağım ☺️
Hedefler o kadar büyüktü ki kötü hissettiğimde kendime verdiğim sözleri tutamamak da ayrı bir mutsuzluk getirirdi.
Sonra fark ettim ki: Motivasyon sürdürülebilir bir şey değil; çünkü bir duygu durumu.
Hiç bir duygu sürekli kalmaz bizde. Bazen inecek – bazen çıkacak.
Önemli olan; modum düşük olduğunda da yapabileceğim şeyleri hedeflemekti:
10 sayfa yerine, her gün 10 cümle. O gün yapamazsam, daha iyi olunca telafi için 20 cümle..
Birilerini kafama takacaktım; yeni hedef bu duyguya 3-5 günden fazla izin vermemekti..
Bunlar sadece örnek. Eminim hepimizde başka örnekler var.
“Bazen kendimizi sürekli adım atmaya zorlamak yerine; yolda kalmaya odaklanmak yeterli.”
Nasıl olsa yola devam edecek gücü ve azmi yeniden buluruz.
Nasıl olsa hiç bir duygu sonsuza dek sürmüyor.. Yormayın kendinizi 🤗
Hepimize güzel haftalar 🍀🍀🙏