Kendimize yıllar içinde tuğla tuğla inşa ettiğimiz odalarda yaşıyoruz..

Kendimizle ilgili her negatif inançta, tuğlayı örüyoruz ki; kendimizi koruyalım.

Biri bir şeyi bizden daha iyi yapıyor; “Beceriksizim” tuğlasını koyuyoruz.

Beklediğimiz terfiyi alamıyoruz; “Dünya bana karşı zaten” Bir tuğla daha!

Yapamazsın diyorlar; annemiz niye 100 almadın diyor; “Ben yetersizim” tuğlası..

Ya başarısız olursam?

Ya beklentiyi karşılayamazsam?

Ya anlatamazsam kendimi?

En iyisi yapmayayım, en iyisi susayım, en iyisi denemeyeyim..

Ördük odalarımızı.. Sonra kapattık kapıyı..Odanın adına da “Ben buyum” dedik.

Oysa doğamızda zoru başarmak var.. Bir zorluğun üstesinden geldiğimizde gururlanıyoruz kendimizle..

Bize ait yanlış inançlarımız yokken; çocukken; hayal etsenize!

Şişe kapağı açmak zordu. “Ben açıcam!”

Küçücük ellerimiz acıyana kadar denerdik, açınca dünyanın en önemli işini başarmış gibi hissederdik.

Siz hiç yapamadığında, bir daha hiç denemeyen çocuk gördünüz mü?

Israrla dener..Çünkü güvensizlik ya da yetersizlik duygusu yok.

Bugün tuğlalarınıza bir bakın. Hangi inançlarla inşa ettiniz?

Birini kaldırıp, gün ışığına bakın.

“Ben yeterliyim, yaparım, bir daha deneyeyim” günü olsun.

O beni anlamadıysa, bir daha anlatayım günü olsun.

Hepimiz güneşi hak ediyoruz 🙂

Tavsiye :   Hayatımı Nasıl Değiştiririm?

Bloga e-posta ile abone ol

Bu bloga abone olmak ve e-posta ile bildirimler almak için e-posta adresinizi girin.